Agresivnost se definiše kao namera da se nanese telesna ili psihološka povreda drugima i može se javiti u različitim situacijama svakodnevnog života. Psiholog Marija Benin objašnjava da postoji više teorija o poreklu agresivnog ponašanja, uključujući urođene nagone, frustraciju, imitaciju i uticaj sredine. Polne razlike su takođe značajne, sa dečacima koji češće ispoljavaju agresivnost. Hormoni poput testosterona i nivo serotonina utiču na agresivno ponašanje. Okolinske situacije i interakcije sa drugima mogu izazvati impulsivne agresivne reakcije. Samokontrola i emocionalna inteligencija pomažu u upravljanju agresijom, a psihoterapija i trening veština komunikacije mogu biti korisni. Važno je razumeti korene agresije kako bi se adekvatno upravljalo emocijama i ponašanjem.
Političke perspektive:
Levo: Levo orijentisani izvori naglašavaju društvene i okolinske faktore koji doprinose agresiji, kao što su vaspitanje, društveno prihvatanje agresivnog ponašanja i značaj emocionalne inteligencije i psihoterapije u upravljanju agresijom. Ističu ulogu frustracije i društvenog konteksta u oblikovanju agresivnog ponašanja.
Centar: Centristički izvori pružaju uravnotežen pogled, priznajući i biološke faktore poput hormona i genetike, kao i uticaje okoline poput vaspitanja i socijalnog učenja. Naglašavaju značaj samokontrole i emocionalne regulacije kao ključnih za efikasno upravljanje agresijom.
Desno: Desno orijentisani izvori često naglašavaju biološke i urođene faktore, kao što su genetska predispozicija i hormonski uticaji poput testosterona. Mogu se fokusirati i na ličnu odgovornost i ulogu discipline u kontroli agresivnog ponašanja, ponekad ističući značaj tradicionalnih vrednosti u vaspitanju.
