Memoari bivše premijerke Novog Zelanda, Džasinde Ardern, predstavljaju ličnu priču o njenom jedinstvenom pristupu liderstvu zasnovanom na empatiji i dobroti, za razliku od tradicionalnih egocentričnih i takmičarskih modela moći. Ardern opisuje kako je njena osjetljivost i empatija, često kritikovana, postala snaga u vođenju, naročito u kriznim situacijama poput terorističkog napada u Krajstčerču i pandemije COVID-19. Ipak, memoari izostavljaju dublju kritiku sopstvenih politika i ne obraćaju pažnju na one koji su se zbog tih politika osjećali zapostavljeno. Njena karijera simbolizuje drugačiji tip moći i liderstva, ali i granice empatije u politici.
Političke perspektive:
Levo: Levi mediji ističu empatični i saosećajni stil vođenja Džasinde Ardern kao pozitivan primer drugačijeg političkog pristupa. Naglašavaju njeno uspešno vođenje u krizama poput napada u Krajstčerču i pandemije COVID-19, hvaleći je kao uzor ženskom liderstvu i progresivnoj politici.
Centar: Centristički izvori prepoznaju jedinstvenost Arderninog pristupa i uspehe u krizama, ali ukazuju i na izazove i političke posledice. Prikazuju uravnotežen pogled, ističući i njene vrline i ograničenja empatije u politici. Memoari se smatraju inspirativnim, ali sa manjkom kritičkog osvrta na sopstvene politike.
Desno: Desničarski izvori kritički gledaju na Ardernin empatični stil vođenja, ističući političke posledice njenih mera, naročito tokom pandemije. Naglašavaju granice empatije u upravljanju i često smatraju njen pristup previše idealističkim i nedovoljno pragmatičnim.
